Στην τελευταία «κατοικία» του στο Α' Νεκροταφείο ο Μίμης Δομάζος

Μόλις βγήκε το φέρετρο από τη Μητρόπολη, όλος ο κόσμος άρχισε να τραγουδάει τον ύμνο του Παναθηναϊκού, με την πομπή να αναχωρεί για το Α' Νεκροταφείο. Εκει απ' τα μεγάφωνα του κοιμητηρίου έπαιζε διαρκώς ο ύμνος του Παναθηναϊκού, ενώ συγκεντρώθηκε ξανά μεγάλο πλήθος και πάρα πολλοί ανώνυμοι κι επώνυμοι φίλοι του «τριφυλλιού», για να πουν το τελευταίο «αντίο» στον κορυφαίο Έλληνα ποδοσφαιριστή.

 Νωρίτερα, στη Μητρόπολη συγκλόνισαν στους επικήδειους η κόρη του, Πόπη, ο Γιάννης Αλαφούζος, ο οποίος λύγισε και διέκοψε για λίγο τον επικήδειο με δάκρυα στα μάτια, ο αρχηγός του «τριφυλλιού» Φώτης Ιωαννίδης καθώς και ο Νίκος Καρούλιας, ο οποίος εκπροσώπησε τον Αντώνη Αντωνιάδη και διάβασε λόγια του. 

 Ο «ψηλός» παραμένει νοσηλευόμενος με συμπτώματα πνευμονίας στο 251 ΓΝΑ και δεν μπορούσε να έρθει στην κηδεία. Έτσι, ο Καρούλιας διάβασε τα λόγια του σε έναν σπαρακτικό επικήδειο από τον «Διόσκουρό» του επί 57 χρονια στον Παναθηναϊκό.

 Πρώτη εκφώνησε τον επικήδειο η μικρότερη κόρη του Μίμη Δομάζου, Πόπη, η οποία με βουρκωμένα μάτια είπε: «Σήμερα αποχαιρετάμε αυτό το πεισματάρικο, γεμάτο πάθος αγόρι, που δεν ήθελε ποτέ να χάνει, που έγινε σημαία του Παναθηναϊκού μας και του ελληνικού ποδοσφαίρου.

 Το αγόρι γεμάτο ήθος, καλοσύνη, δυναμισμό κι ευαισθησία. Έναν πραγματικά σπουδαίο άνθρωπο. Ακόμη και τώρα που προπονούσε μικρά παιδιά στην ακαδημία του, δωρεάν με φιλανθρωπικό χαρακτήρα για τους τετράποδους φίλους. Νιώθω τόσο τυχερή, ευλογημένη, που έχω πάρει το πείσμα, το πάθος σου, την καλοσύνη και τη δοτικότητά σου. Πόσο σου μοιάζω πατέρα. Είσαι ο καλύτερος πατέρας όλου του κόσμου.

 Θα είσαι όπως πάντα μαζί μας στο γήπεδο, η θέση σου θα σε περιμένει και εμείς θα είμαστε πλάι σου, στον Παναθηναϊκό μας, στο τριφύλλι μας, στις βόλτες, στις καλύτερες Κυριακές μας. 
Σήμερα θρηνεί και πονάει όλη η Ελλάδα. Άπειρα τα μηνύματά σας. Ένα τεράστιο "ευχαριστώ" μέσα από τις καρδιές μας».

 Ακολούθησε ο επικήδειος του μεγαλομετόχου και προέδρου της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, Γιάννη Αλαφούζου, ο οποίος «έσπασε» σε κάποια στιγμή του λόγου του και βούρκωσε όταν αναφέρθηκε στα σπουδαία επιτεύγματα του Μίμη Δομάζου.

 «Η παρουσία της πολιτικής και αθλητικής ηγεσίας του τόπου αλλά και χιλιάδων απλών πολιτών δείχνει το μέγεθος της αναγνώρισης και της τιμής που η Ελλάδα αποδίδει στον Μίμη Δομάζο, τον κορυφαίο Έλληνα ποδοσφαιριστή για την ανεκτίμητη προσφορά του, τον "Στρατηγό", προσωνύμιο απόλυτα ταιριαστό με την όλη του παρουσία εντός και εκτός του αγωνιστικού χώρου.

 Αλλά κι εκτός αγώνων ήταν ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης στα αποδυτήρια. Οι αμέτρητες αφηγήσεις των ποδοσφαιριστών εκείνης της γενιάς του έδειξαν πως υπήρξε ο πρώτος Έλληνας επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Είχε την ευλογία του ταλέντου, την θέληση να το εξελίξει, το μυαλό να το απογειώσει, το πάθος του νικητή και την καρδιά του ατρόμητου μπροστάρη. Μπροστάρης μιας ολόκληρης γενιάς.

 Ενέπνευσε εκατομμύρια φιλάθλους κι έγινε συνώνυμο της ποδοσφαιρικής αυθεντίας. Χάρισε πολλά στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Για εμάς στον Παναθηναϊκό ήταν σύμβολο, η σημαία μας. Μας προσέφερε μοναδικές στιγμές χαράς και δόξας, στιγμές που κάναμε όνειρα μεγαλύτερα  απ’ όσα θα μπορούσαμε να φανταστούμε, όπως εκείνο το βράδυ στο Γουέμπλει το 1971 όταν μπήκε πρώτος στο θρυλικό γήπεδο του Λονδίνου και κοίταξε στα μάτια τα ποδοσφαιρικά μεγαθήρια του Άγιαξ και όρθωσε το ανάστημα του.

 Τον έλεγαν "κοντό" μα ήταν γίγαντας, χάρις σε αυτόν εκατομμύρια άνθρωποι πίστευαν ότι όλα είναι δυνατά, τον ευχαριστούμε για όλα, είναι χρέος μας να μείνει άσβεστη η μνήμη του αρχηγού και δεσμεύομαι ότι όσο βρίσκομαι στο σύλλογο το αστέρι του θα λάμπει πάντα στον ουρανό του Παναθηναϊκού».

 Τους ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού εκπροσώπησαν οι τέσσερις αρχηγοί του (Ιωαννίδης, Ζέκα, Μπακασέτας, Σένκεφελντ) και ο προπονητής της ομάδας Ρουί Βιτόρια, με τον Ιωαννίδη να αναφέρει στο δικό του επικήδειο: «Είναι δύσκολο για εμάς τους νεότερους να μιλήσουμε για τον Μίμη Δομάζο. Δεν είχαμε καν γεννηθεί όταν φορούσε την φανέλα του Παναθηναϊκού και της Εθνικής μας ομάδας με τον αριθμό "10". 

 Όμως ταυτόχρονα μας είναι οικείο να πούμε δύο λόγια για τον "Στρατηγό" μας. Είναι αδύνατον ποδοσφαιριστής της γενιάς μας να μην έχει ακούσει περιγραφές από συγγενείς ή παλαιότερους παίκτες για τις ικανότητες του Μίμη Δομάζου. Και μόνο το γεγονός ότι ήταν ηγέτης και αρχηγός της ομάδας του Παναθηναϊκού που αγωνίστηκε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1971 λέει πραγματικά πολλά. 

 Κατάφερε πάρα πολλά στην καριέρα του, κυρίως ενέπνευσε αρκετούς νέους να αγαπήσουν το ποδόσφαιρο, έχοντας αυτόν ως πρότυπό τους. Η απώλειά του είναι τεράστια για το ελληνικό ποδόσφαιρο και τον Παναθηναϊκό μας. Η διαδρομή του αποτελεί οδηγό για όλους μας. Έφυγε αναπάντεχα, αλλά δεν θα ξεχαστεί ποτέ».

 Συγκλονιστικά ήταν και τα λόγια του Αντώνη Αντωνιάδη για τον αιώνιο φίλο του, τα οποία διάβασε ο Νίκος Καρούλιας εν τη απουσία του «ψηλού» του Παναθηναϊκού λόγω θέματος υγείας: ««Αρνούμαι να αποδεχθώ ότι ο γνήσιος φίλος 60 περίπου χρόνων, ο μεγάλος αδερφός, ο διόσκουρος μου δεν είναι πια μαζί μας. Πως να πάω μόνος μου στη Λεωφόρο ή στο ΟΑΚΑ. Πως να αντικρίσω την διπλανή άδεια θέση που επί 40 χρόνια ήμασταν δίπλα δίπλα.

 Έτσι τα έφερε η ζωή να ζήσω εγώ ο "κανονιέρης" χωρίς τον "Στρατηγό" του, ο "ψηλός" χωρίς τον "μυθικό κοντό" στα όσα χρόνια μου μένουν. Είσαι και θα είσαι το απόλυτο σύμβολο όχι μόνο του Παναθηναϊκού αλλά και του ελληνικού ποδοσφαίρου, όσα χρόνια και αν περάσουν».